Wiadomości
70 lat polskich badań archeologicznych w Wolinie 1952-2022.
Pierwsze badania archeologiczne w Wolinie po zakończeniu II Wojny Światowej przeprowadził Władysław Filipowiak, wówczas 26 letni pracownik Muzeum Archeologicznego w Poznaniu. W 1952 roku został wysłany przez swojego szefa, profesora Józefa Kostrzewskiego, w trzymiesięczną delegację do Wolina na badania ratownicze.
W amerykańskim ciężkim kombinezonie nurkowym z demobilu badał dno Dziwny przy resztkach mostu. Prowadził również badania na stanowisku nr 2, tak zwanym Przedmieściu Południowym, przy ul. Bolesława Bieruta 10 (obecnie ul. Mostowa), między ulicą a rzeką. Dzięki odkrytym fragmentom naczyń glinianych ustalono, że miejsce to było zamieszkiwane już na przełomie IX i X w., (a w późniejszym opracowaniu naukowym – w 2 poł. IX w. lub schyłek VIII do końca IX lub przełom IX i X w.).
Pojawienie się osadnictwa na stanowisku nr 2 łączone jest z okresem, kiedy miasto zaczynało być węzłowym punktem dróg handlowych i miejscem wymiany gospodarczej pomiędzy innymi ośrodkami położonymi nad Bałtykiem.
Początkowo stanowisko nr 2 interpretowano jako otwartą dzielnicę rybacką, której mieszkańcy zajmowali się dorywczo rzemiosłem. Późniejsze badania przeprowadzone w tym miejscu wykazały, iż mogło być ono otoczone w 1 poł. X w. umocnieniami obronnymi i odgrywało znaczącą rolę gospodarczą.
Od 1952 roku Władysław Filipowiak związany był z Wolinem na stałe. Miał zwyczaj mówić, że jak przyjechał na trzymiesięczną delegację, to został na pół wieku. W 1953 roku powstała Stacja Archeologiczna Instytutu Historii Kultury Materialnej Polskiej Akademii Nauk, która ulokowana została na ulicy Zamkowej 16 w Wolinie i działa do dzisiaj (obecnie jako Pracownia Archeologiczna w Wolinie przy OAŚKN IAE PAN). Jest to jedna z najstarszych archeologicznych placówek naukowych na Pomorzu Zachodnim.
Więcej o życiu i pracy Władysława Filipowiaka można przeczytać na wystawie poświęconej temu badaczowi, która od niedawna jest dostępna w wolińskim muzeum.
